نامه ات را خواندم. سوالهای زیادی پرسیده بودی. برایم جالب بود که طی دو سال اخیر روحیاتم انقدر دست خوش تغییر شده است و این در حالیست که زندگی شاید نقابی حتی سیاه تر از چهره ترسناک آن روزهایش را به بر دارد. عزیز "من" این روزها به طرز عجیبی حالم خوب است و دلیلی برای این همه خوب بودن ندارم. کمتر غمگین می شوم و دیگر باران برایم دلگیر نیست. حتماً می گویی عاشق شده ام! نه... عشق را خوب می شناسم. هر از چند گاهی سرکی می کشد و البته جای شکرش باقیست که معرفتش از عموی کوچکم که سالی یک بار آن هم برای عید دیدنی به سراغمان می آید بیشتر است.
می دانی؟ زندگی سخت تر می شود و من راضی تر. شاید این هم از سر لجبازی های همیشگیم است و اینبار نوبت زندگیست تا طعم این لجبازی را بچشد. حالا دیگر می خندم. بلند تر از همیشه. می خندانم. بیشتر از هر وقت دیگر. می رقصم. هر چه زیبا تر. می خوانم. کمی دلنشین تر.
شاید باورت نشود، همین چند وقت پیش عصر جمعه را درس ادب دادم. شاید باورت نشود، همین چند روز پیش تنهایی را رو سیاه کردم. شاید باور نکنی که دیگر نفسم نمی گیرد، بغض گلویم را فشار نمی دهد، دیگر اشک هایم نمی آیند، دیگر کلاغ های سیاه پرنده های خوشبختی منند. دیگر هوای بارانی تنهایی را به رخم نمی کشد، دیگر چتری به سر نمی گیرم، خیس می شوم. خیس می شوم از این همه تنهایی و دلگیری، از این همه درد و درگیری، از این همه روزهای سیاه و سختگیری... خیس می شوم و همزمان به آفتاب فکر می کنم.
من هنوزم سرسختانه معتقدم که خدایی هست. اما شاید جایی دیگر و برای مردمانی دیگر. شاید برای آنهایی که هستند. خودشان در کنار خدایشان. حالا دیگر من هستم، خدا هم اگر باشد خوشحال می شوم.
همیشه به یادت هستم
"من"
19 شهریور 90
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر